De eerste uittredingservaring

De eerste keer dat ik een uittreding had wist ik niet wat me overkwam. Ik had ooit wel eens iets over uittredingservaringen gelezen, maar dat was niet genoeg om me er een voorstelling van te maken. Het was in een periode dat mijn schoonvader op sterven lag en ik bijzonder gevoelig was voor veranderingen in de sfeer om me heen. Die eerste keer werd ik voor mijn gevoel wakker van een soort suizend ronddraaiend geluid in mijn hoofd met daardoorheen van die metaalachtige klanken, alsof je een machine hoort die heipalen in de grond slaat. Als je de film Contact met Jody Foster hebt gezien, dan weet je wat ik bedoel. In de film komt datzelfde geluid ook voor als de hoofdrolspeelster eindelijk contact denkt te hebben met een buitenaardse intelligentie. Deze film heb ik pas een paar jaar geleden voor het eerst gezien en de uittredingservaring was lang daarvoor, maar de herkenning van het geluid bezorgde me kippenvel. Ik snap nu nog steeds niet hoe de makers van deze film dat zo levensecht hebben weten na te bootsen. Ik denk dat iemand van de crew zelf ooit een uittreding heeft gehad.
Maar goed, ik werd dus wakker van dat suizende geluid en ik reageerde nogal ge-irriteerd, omdat ik dacht wakker te worden van iemand die midden in de nacht aan het heien was. Wat voor idioot moest dat zijn? Tot ik ineens mijn benen omhoog voelde gaan en zelfs de dekens eraf voelde glijden. Even later bevond ik me tegenover 3 figuren die er uitzagen als goedkope glimmende plastic poppen met maskerachtige gezichten, maar dan in het formaat van een doorsnee mens. Een van hen liet me iets zien: een hand waarvan een van de vingers een bovenstukje miste. Ik weet niet wat het te betekenen had. Een van mijn vriendinnen heeft eens geopperd dat het misschien symbolisch was omdat het de ringvinger betrof waar mijn trouwring aan zat. Mijn huwelijk liep kort daarna ook op de klippen. Maar ik weet het nog steeds niet zeker.