De grot van klei, een lucide droom

De tekening hieronder is gemaakt naar aanleiding van een van de eerste lucide dromen die ik ooit had. Ik wist toen niet zo goed wat me overkwam tot ik er een keer iets over las. Ik werd wakker in mijn droom en was bezig een vrij steile helling te beklimmen. Ik was met nog een paar anderen, die de helling aan de andere kant probeerde op te komen. Ineens bevond ik me in een grot die van louter klei gemaakt bleek te zijn met een soort altaar in het midden, ook van klei gemaakt. Er was echter geen enkele uitgang uit die grot. Het leek een beetje op een tempel, maar dan zonder deuren en ramen. Ik raakte een beetje in paniek omdat ik me opgesloten voelde. Toen ik met mijn hand tegen de muur duwde ontstond daar een gat naar buiten. In die opening zat plotseling een poes. Hij leek heel veel op een poes die ik ooit had gehad en inmiddels was overleden. Die poes veranderde langzaam in een vogel en vloog weg.
Ik heb dat toen geprobeerd te schilderen, maar ik kon het niet zo schilderen als ik het gezien had. Desondanks is het toch wel een leuke tekening geworden. Ik zal hem hier plaatsen.



Die droom ging op een vreemde manier verder, want ik zat plotseling op een ruïnemuurtje en had uitzicht over een verwoeste stad. Verderop op een muurtje zaten demonachtige wezens. Soms kwam er een op me af en probeerde me bang te maken. Dat was ik ook wel een beetje, maar ik sloeg ze van me af en als ik dat deed, vielen ze meteen op de grond en werden het eigenlijk hele zielige wezens waar ik alleen maar medelijden mee kon hebben.
Ik heb wel gemerkt dat, als ik een beetje eng droom over monsters enzo, ik niet meer echt bang ben omdat ik toch altijd wel de situatie in de hand heb. Zodra ik in mijn droom laat merken dat ik geen angst voel, blijken die nachtmerrieachtige wezens ook nooit de griezels te zijn die ze pretenderen te zijn. Ik vind dit zelf wel een prettig idee en misschien kan het anderen helpen met hun enge dromen om te gaan.
Ik had in die periode heel veel van die lucide dromen en heel vaak kwamen er ook van die demonachtige wezens in voor. Ze zitten ook heel vaak in mijn tekeningen (per ongeluk) en als ik een tekening digitaal ga bewerken tot een mandala ontstaan er ook heel vaak gezichtjes heb ik gemerkt. Kijk maar op de bijgevoegde tekening. Als je er op klikt zie je het grotere formaat en dan kun je in de verbindingsstukken tussen de baby’s de gezichtjes (met grote snor) ontdekken.


Klik op het plaatje voor een vergroting

2003 - uittredingservaring tijdens de vakantie

Ik had die nacht bijna niet geslapen. Ik weet niet waarom, misschien was het de warmte ofzo. Ik had oordopjes in gedaan en daardoor hoorde ik mijn hartslag. Ik heb het idee dat dit bevorderend werkt bij een uittreding. Het liep al tegen vieren en ik voelde het bekende zoemen in mijn hoofd komen. Eerder die week had ik zo´n halve mislukte uittreding (ook met oordopjes in) waarbij ik het gevoel had dat alleen mijn benen loslieten, maar verder gebeurde er niks. Maar nu ging het echt weergaloos. Het suizen bereikte zijn hoogtepunt tot ik de bekende klik hoorde. Ik gleed mijn lichaam uit en was vrijwel meteen in een andere wereld. Het gekke is dat ik achteruit zittend vloog, net of ik in een eenpersoonstrein zat en dan het landschap al slingerend aan me voorbij zag gaan (ik vloog namelijk niet in een rechte lijn). Eerst vloog ik door allerlei kamers en zalen en zo nu en dan zag ik een flits van gedaantes van mensen. Maar ik zag ze nooit duidelijk en ik zag ook niet of het bekenden waren. Ik zag echter niet alleen mooie landschappen, maar ook hele gewone dingen, zoals meubels, behang, slaapkamers! Er vlogen een stuk of 3 kleine zilveren bollen achter me aan en die kon ik ook aanraken. Daarna kwam ik in een soort tijdscirkel terecht, want ik ging in een schicht zo door de huiskamer van mijn vroegere ouderlijk huis en daar zaten mijn moeder en pleegvader!
Mijn pleegvader herkende ik duidelijk. Hij zat in die karakteristieke houding van hem, met zijn benen omhoog op een luie stoel tv te kijken. En mijn moeder zat op de bank of op een stoel daarnaast. Ik kon ze niet lang zien, want het was maar een fractie van een seconde en ik heb ook flitsen van mezelf gezien toen ik een jaar of 14 was, ik zat een boek te lezen op de bank en ik zag mezelf een keer in bed liggen ook van een tijd geleden. Een gekke gewaarwording is dat, dat kan ik je wel vertellen. Het gekke is dat ik mezelf als puber niet echt aantrekkelijk vond (zoals zovele pubers waarschijnlijk). Maar dit visioen had iets vertederends en dat maakte het mooi. Het was ook een hele lange uittreding. Op een gegeven moment zag ik weer mijn moeder en pleegvader in hun oude slaapkamer (die er toch wat anders uitzag dan in het echt) en mijn pleegvader leek mij te zien en hij wilde me aanraken, maar dat lukte niet meteen, want ik verdween in de spiegel! Mijn moeder zag er normaal uit, maar mijn pleegvader niet, die had geen compleet gezicht, Aan de onderkant was zijn kin weg, heel vreemd zag het er uit, eigenlijk een beetje eng, net of hij aan de onderkant van zijn gezicht alleen bot maar geen vlees had, maar ik was niet bang. Ik vertelde hem dat ik hem lief vond. En hij begon heel druk te praten over dat hij dacht dat hij 140 jaar daar moest blijven ofzo, en dat dat niet klopte, het was in elk geval een heel onsamenhangend verhaal en ik begreep er niet veel van. Toen hij zo tegen me praatte, zag ik dat er een of ander vreemd wezentje de kamer binnenkwam, een vreemd blauw, klein en vierkant gevormd figuurtje dat tussen hun spullen ging rommelen. Ik ging er naar toe om het weg te jagen, omdat ik ongestoord met mijn pleegvader wilde praten en toen zag ik nog twee van die vreemde (iets grotere) figuren staan die ook heel nieuwsgierig stonden te kijken. Ook die joeg ik weg. Mijn pleegvader zei zoiets van: "Laat maar joh, ze doen niks". Zo'n opmerking zou in het echt niks voor hem zijn, want hij moest nooit zoveel van vreemde dingen, laat staan vreemde wezens hebben. Ik werd echter weer weggezogen en vloog weer verder.
Ik kwam in een soort theaterachtig gebouw terecht en daar hoorde ik iemand steeds hetzelfde zinnetje zeggen. Het deed me denken aan een scène uit Alice in wonderland. Op een gegeven moment was ik het zat. Ik was die stem, die steeds tot vervelens toe hetzelfde zinnetje herhaalde, zat en wilde achter het scherm op het toneel kijken. En ik werd meteen naar buiten getrokken. En dan ook helemaal buiten, want het voelde of ik door de kosmos vloog. Ik zag miljoenen lichtjes van sterren en het voelde koel, maar niet koud. Eigenlijk was het heerlijk, maar veel te kort! Even later lag ik weer gewoon in bed en was het vroeg in de ochtend. Ik heb echt een heel poosje na zitten denken over wat dit nou zou kunnen betekenen. Of er soms een verborgen boodschap in zat. Maar tot nog toe weet ik het niet. Mijn moeder is in 1999 geleden overleden en mijn pleegvader in 1996. Ik vond het echter wel leuk om ze weer te zien. Tot zover deze uittreding.

Uittredingen maart 2003

Voor het eerst sinds een hele tijd heb ik weer een korte uittreding gehad. Het klopt dus niet helemaal dat je ze niet krijgt als je gezondheid niet goed is. Ik zat in een hele lichte ruimte in een soort schelpvorm die gemaakt was van zandsteen en kleine schelpjes. De omgeving was ook grappig, allemaal van die ronde huizen van lichte keien gemaakt, net een soort Flinstonehuisjes. Het was prachtig, maar duurde kort. Ik hoorde tijdens die uittreding gewoon Theo naast me snurken! Toen ik op een gegeven moment aan de andere kant van mijn hoofd een soort gesnuif hoorde, schrok ik eerst, maar ik besefte dat ik dat waarschijnlijk zelf was! Meteen daarna glipte ik weer mijn (pijnlijke) lichaam in. Wat me wel opviel was dat het zo licht was en dat ik me zo lekker voelde, ik had helemaal geen pijn meer. In de uittredingen die ik hiervoor het gehad was dat doorgaans niet zo, meestal was het een beetje schemerig of gewoon ronduit donker.


Een week later volgde weer een uittreding, weer in zo'n lichte omgeving. Ik voelde me net een veertje dat op en neer gezogen werd, nu weer eens heel laag bij de grond en als ik dan bijna de grond raakte, werd ik ineens weer heel hoog getrokken. Alleen het tempo ging iets sneller. Ik bewoog door een soort berglandschap en op een gegeven moment kwam ik terecht in een soort overdekte marktplaats. Daar stond allerlei kunstnijverheid, hele vreemde, maar mooie dingen die ik nooit eerder gezien had, soort dierfiguurtjes en dan van bedrukte stof gemaakt, maar ze waren niet zacht maar voelden aan als een soort hout. Toen ik ze aan wilde raken zag ik ineens dat mijn hand niet eens zichtbaar was! Dat werd later pas zichtbaar, heel vreemd. En er zaten ook twee hele kleurige vogels op de grond en die ene (kleur van een ijsvogel, maar dan met langere veren) kwam heel lief op mijn schouder zitten. Dat was een hele mooie ervaring. Vlakbij zat een mannetje dat er uitzag als een steppebewoner uit Mongolië. Hij was heel klein, tenger en een beetje onooglijk om te zien, met voeten zoals je die bij bejaarde mensen wel eens ziet met van die over elkaar geknoopte tenen die in slippers gestoken waren. Hij had een heel vriendelijk gezicht en ik vond hem erg lief. Daarna zag ik mensen die bezig waren iemand te omhullen en daarbij praatten ze over een Acropolis. Ik kon het niet echt volgen, want ik werd weer helemaal wakker daarna. Het was echt weer even vreemd om zoiets mee te maken, maar wel leuk.

De tweede uittreding

De tweede uittreding was pas een paar jaar later in een ander huis. Dat was in een periode waarin ik veel stress had gehad en misschien daardoor gevoeliger voor dit soort dingen. Ik was pas daarvoor van de trap gevallen en had nu ineens 's nachts een soort uittreding. Maar ik wist wat het was en wilde uit nieuwsgierigheid toch eens verder op onderzoek uit. Het vreemde was dat toen ik bij de trap kwam, ik niet naar beneden durfde omdat ik geen lichaam had en die val van de trap lag nog vers in mijn geheugen! Onlogischerwijze ben ik toen door het raam van de badkamer naar buiten gegaan (wat in het echt natuurlijk veel gevaarlijker zou zijn) Maar ik kwam niet in mijn eigen straat terecht, maar in een hele vreemde straat. Het regende en ik had het idee dat ik de druppels echt kon voelen. Daarna kwam ik in een droom terecht en werd korte tijd later wakker. Mijn hele lijf voelde een soort verdoofd.
Daarna heb ik regelmatig van dit soort dingen meegemaakt. Maar ik kan niet heel gecontroleerd allerlei dingen zelf regelen. Wel heb ik gehad dat, als ik door een deur of raam ging, ik dan het gevoel had alsof ik ook echt door die materie heen ging. Dat was met deze uittreding ook zo. Toen ik door dat badkamerraam heen ging voelde ik me door de materie heen gaan. Maar het leek wel of ik microscopisch klein was en het raam heel dik.

De eerste uittredingservaring

De eerste keer dat ik een uittreding had wist ik niet wat me overkwam. Ik had ooit wel eens iets over uittredingservaringen gelezen, maar dat was niet genoeg om me er een voorstelling van te maken. Het was in een periode dat mijn schoonvader op sterven lag en ik bijzonder gevoelig was voor veranderingen in de sfeer om me heen. Die eerste keer werd ik voor mijn gevoel wakker van een soort suizend ronddraaiend geluid in mijn hoofd met daardoorheen van die metaalachtige klanken, alsof je een machine hoort die heipalen in de grond slaat. Als je de film Contact met Jody Foster hebt gezien, dan weet je wat ik bedoel. In de film komt datzelfde geluid ook voor als de hoofdrolspeelster eindelijk contact denkt te hebben met een buitenaardse intelligentie. Deze film heb ik pas een paar jaar geleden voor het eerst gezien en de uittredingservaring was lang daarvoor, maar de herkenning van het geluid bezorgde me kippenvel. Ik snap nu nog steeds niet hoe de makers van deze film dat zo levensecht hebben weten na te bootsen. Ik denk dat iemand van de crew zelf ooit een uittreding heeft gehad.
Maar goed, ik werd dus wakker van dat suizende geluid en ik reageerde nogal ge-irriteerd, omdat ik dacht wakker te worden van iemand die midden in de nacht aan het heien was. Wat voor idioot moest dat zijn? Tot ik ineens mijn benen omhoog voelde gaan en zelfs de dekens eraf voelde glijden. Even later bevond ik me tegenover 3 figuren die er uitzagen als goedkope glimmende plastic poppen met maskerachtige gezichten, maar dan in het formaat van een doorsnee mens. Een van hen liet me iets zien: een hand waarvan een van de vingers een bovenstukje miste. Ik weet niet wat het te betekenen had. Een van mijn vriendinnen heeft eens geopperd dat het misschien symbolisch was omdat het de ringvinger betrof waar mijn trouwring aan zat. Mijn huwelijk liep kort daarna ook op de klippen. Maar ik weet het nog steeds niet zeker.